W czasie oglądania miniatur Pana Henryka Drajera w Bibliotece Uniwersyteckiej w Kortowie w Olsztynie, okazało się, że część członków Koła Miłośników Lasu i Militariów LOK przy ATW w Olsztynie nie widziała jak wyglądają kościoły, które posłużyły do budowy eksponatów zgromadzonych na wystawie. I powstał pomysł aby w ramach sobotnich spotkań odwiedzić najpierw te miejscowości do których możemy dojechać komunikacją miejską. W ubiegłą sobotę odwiedziliśmy Bartąg i Kościół pod wezwaniem św. Jana Ewangelisty i Opatrzności Bożej, a dzisiaj 11 marca pojechaliśmy do Dywit, zobaczyliśmy Kościół pod wezwaniem św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza.
Kościół w Bartągu pw. św. Jana Apostoła powstał w 1363 roku. W 1681 roku uległ spaleniu. Ponownie konsekrowany w 1724 roku przez sufragana Jana Franciszka Kurdwanowsiego. Wyposażenie gotyckie, cenny ołtarz główny wykonano w 1695 roku w warsztacie królewieckiego snycerza Izaaka Riga, polichromie stropu pochodzą z 1724 roku. W 1800 roku dostawiono nową wieżę na planie prostokąta, hełm czterospadowo-cebulowy. W połowie XIX wieku świątynię regotyzowano, a w 1934 roku przebudowano i powiększono. W latach 1873–1886 wikariuszem był ks. J. Jabłoński, współzałożyciel i redaktor pisma „Warmiak”.
Wzniesienie, na którym umiejscowiony jest dzisiejszy kościół w Dywitach, mogło być niegdyś miejscem kultu pogańskiego. Na tym niewielkim wzgórzu prawdopodobnie już w roku 1362 wzniesiono pierwszą świątynię, którą w późniejszym akcie lokacyjnym odpowiednio uposażono.
Kolejny dywicki kościół pod wezwaniem św. Apostołów Szymona i Judy Tadeusza wzniesiony został jeszcze w XIV wieku. Był on budowlą murowaną z cegły, późnogotycką o wymiarach 21 na 10 metrów w układzie salowym, do której dodatkowo dobudowana była od strony północnej zakrystia. W latach 1498-1503 przy istniejącej już bryle wzniesiono wieżę opartą na planie kwadratu o długości 9 m. Posiadała namiotowy dach pokryty gontem, który uwieńczony był iglicą.
Świątynia, tak jak i całe Dywity, znacznie ucierpiała w XV i XVI wieku podczas wojen polsko-krzyżackich. Jednak przybyłemu w 1547 r. proboszczowi, a był nim ksiądz z diecezji płockiej Stanisław Drobinka (Dobrzynka), z osobistych funduszy udało się odrestaurować wieżę kościelną, oraz odnowić i przyozdobić świątynię. Budowla przetrwała w takim kształcie aż do 1893 roku, kiedy to postanowiono ją rozbudować. W efekcie prac ze starej budowli zachowały się jedynie cztery dolne kondygnacje wieży, zaś kolejnie zostały rozebrane i zbudowane od nowa. Pozostałą część świątyni również rozebrano i zbudowano według projektu Fritza Heitmanna. Nowy kościół, który swym blaskiem zachwyca nas do dziś, konsekrował 25 października 1897 roku biskup polowy wojsk niemieckich, kanonik warmiński, Adolf Namszanowski.
Budynek kościoła o wymiarach 40 m x 17 m x 19 m jest orientowany. Wzniesiono go na rzucie prostokąta z wyodrębnionym prezbiterium. Dodatkowo zdobią go liczne ostrołukowe i bliźniaczo półkoliste, tynkowe wnęki, wklęsłe fryzy i schodowe przyczółki. W świątyni znajduje się osiem granitowych filarów, a na siedmiu z nich umieszczono rzeźby apostołów. Ołtarz główny, neogotycki, z obrazem Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, został wykonany w 1895 r. przez Augusta Lorkowskiego z Gietrzwałdu. W tym samym roku dywicki kościół został jeszcze wyposażony w osiemnastogłosowe organy wykonane przez firmę Bruno Goebela z Ornety, których dźwięk możemy usłyszeć po dzień dzisiejszy. Dziękujemy proboszczowi, który oprowadził nas po kościele, wskazał najciekawsze obiekty, opowiedział historię kościoła.
Wracając z Dywit zaszliśmy na Osiedle Sterowców a później pieszo dotarliśmy do Olsztyna.