Kormorany

Kormorany. Czy wszystkie informacje są prawdziwe?

Zebrane z internetu informacje ….. no właśnie ?  Odlatują, czy nie ? Mamy od wielu lat „swojego kormorana” na rzecze Wadąg. Obserwujemy jak poluje, jak suszy skrzydła, jak odpoczywa zawsze w jednym miejscu…..I nie odlatuje. W czasie sobotniego rajdu 8 lutego widzieliśmy  też dwa kormorany na Jeziorze Długim.

Wszystkie obserwacje w Olsztynie – to odlatują czy nie? A może już przyleciały?

Nie rozwiążemy tej zagadki,  ale poniżej trochę informacji  o kormoranach……oczywiście z internetu:

Kormorany należą do gatunku ptaków wędrownych, odloty zaczynają się już na przełomie sierpnia i września. Miejscem zimowania kormoranów odlatujących z północnej i środkowej Europy jest zazwyczaj południowa Europa i rejon Morza Śródziemnego.

Z jednej strony jest to gatunek uratowany od zagłady. Doświadczający w przeszłości eksterminacji na skalę kontynentalną, na przełomie wieku XIX i XX niemal wyginął w Europie – pozostając tylko w najdzikszych ostępach wschodu i północy oraz w izolowanych, chronionych koloniach. Wśród rybaków i części wędkarzy budzi najgłębszą, atawistyczną niechęć. Łapany, zabijany, kaleczony i wiązany do sieci „na stracha”. Coraz częściej działania te podparte są pseudonaukowymi oskarżeniami o powodowanie kolosalnych szkód w gospodarce rybackiej, nierzadko nawet o prowadzenie do zagłady dzikich gatunków ryb. Z drugiej strony jest to ptak wyjątkowy i niezwykle ciekawy dla obserwatora czy badacza.

Kormoran to bardzo sprawny i skuteczny drapieżnik, nierzadko polujący stadnie w przemyślany sposób i z podziałem ról. Do tego cechujący się niesamowitą fizjologią, plastycznością zachowań i społecznym charakterem życia. Pióra kormoranów, jako jedynych ptaków wodnych, nasiąkają wodą. Jest to pewna niedogodność, gdyż ciało zanurzonego ptaka szybko się wychładza, nasiąknięte pióra utrudniają wystartowanie z wody, a przede wszystkim zmusza to kormorany do spędzania „czasu wolnego” poza wodą (najchętniej na wyspach i drzewach). Okazuje się jednak, że kormorany tego „czasu wolnego” mają zaskakująco, jak na dzikie zwierzęta, dużo. Dzięki namakaniu nie podlegają one prawie wcale sile wyporu, która mocno przeszkadza wszystkim innym ptakom wodnym w poruszaniu się pod wodą. W efekcie sprawność jako podwodnych drapieżców pozwala im niewiarygodnie szybko zaspokoić głód – żerowanie doświadczonego ptaka poza okresem lęgowym zajmuje mu najczęściej tylko około godziny w ciągu dnia. Siedząc i susząc skrzydła, a następnie śpiąc w bezpiecznym miejscu, nie zużywa energii, wobec czego względne zapotrzebowanie kormoranów na pokarm jest o ok. 40 proc. niższe niż innych ptasich ichtiofagów (z uwzględnieniem różnic w masie ciała).

Rodzina obejmuje gatunki wodne, zamieszkujące brzegi mórz, jezior i rzek wszystkich kontynentów.

Cechy charakterystyczne

Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:

• długość ciała 45–100 cm
• rozpiętość skrzydeł 80–160 cm
• masa 0,9–4,9 kg
• silnie wydłużona sylwetka
• długa szyja
• długi, prosty, haczykowato zakończony dziób
• nogi przesunięte ku tyłowi
• w ubarwieniu dominują ciemne barwy lub czerń, często z zieloną albo niebieską opalizacja
• barwne tęczówki
• barwna skóra nóg i w okolicy dzioba
• doskonali lotnicy
• dobrze pływają i nurkują
• upierzenie nie jest wodoodporne – po nurkowaniu muszą je wysuszyć
• zasadniczo gnieżdżą się kolonijnie
• zazwyczaj 2 do 4 jaj w zniesieniu
• błony między palcami
• gniazdowniki
• mniejsze gatunki kormoranów nurkują zwykle na głębokości 5–10 m, większe zazwyczaj do 30 m. Maksymalna odnotowana głębokość, na jaką nurkował kormoran żałobny  wynosi 145 m.